‘De Romeinen kwamen met de waterleiding, de Pruisen namen sparren mee en de Nederlanders hun caravans.’ De geschiedenis van de Eifel in een notendop, volgens de Eifeler komieken Hubert vom Venn en Achim Konejung in hun boek 2000 Jahre Eifel.
Veel Nederlanders zijn inmiddels gekomen om nooit meer weg te gaan, zo ontdekt men in de Eifel, ook al is het er vaak koud en nat. Maar wij Nederlanders kunnen wel tegen een slecht klimaat, dat zijn we gewend. In 2012 wijdde de Duitse tv-zender SWR in het programma ‘Fahr mal hin’ een uitzending aan Nederlanders in de Eifel. De aankondiging op hun website luidde aldus: ‘Ruig, koud en nat, dat zijn de gebruikelijke vlichés over de Eifel. Onze Nederlandse buren zien dat anders: ze zijn dol op dit weidse, grotendeels onbebouwde landschap. Voor hen is de Eifel een vakantiedoel vlak voor de deur, dat snel bereikt kan worden en toch zo heel anders is dan Nederland. Hier zijn glooiende heuvels en stille dalen, bossen, weidse uitzichten. […] Niet weinig Nederlanders hebben zich inmiddels voorgoed gevestigd in de Eifel en hebben huizen, hotels, watermolens en cafés gekocht.’
‘Fahr mal hin’ bezocht Nederlanders ‘die zich hebben overgegeven aan hun fascinatie voor het Eifellandschap’. De uitzending van 18 september 2012 is terug te zien op Youtube, zoek op ‘Im Hochland der Holländer – Unterwegs in der Vulkaneifel’.

Caravans
Wie googlet op ‘Niederländer und die Eifel’ komt vooral (kranten)berichten tegen uit 2012. De Kölner Stads-Anzeiger lijkt er mee begonnen te zijn, eind 2011, onder de kop ‘Achtung: Die Holländer kommen’ en noemt het een neuer Trend.
‘Holländer kommen ohne Wohnwagen und bleiben’, kopte vervolgens de Grenzecho in 2012, een Duitstalige krant uit Oost-België. ‘Wohnwagen’ klinkt romantisch als je het leest als woonwagens, maar het gaat uiteraard om doodgewone caravans. Daar stonden Hollandse toeristen lang om bekend in het buitenland. Of ‘als dagjestoeristen met zelf gesmeerde boterhammen en thermoskannen’, schrijft Ralf Kramp in zijn Eifelkrimi Stimmen im Wald uit 2009. Maar dingen zijn veranderd, schrijft hij verder: nu is het zo ‘dass die Holländer alles kaufen, was sich nicht wehrt’. Wat zoiets betekent als: ‘de Hollanders kopen alles op wat zich niet kan verzetten’. Dat klinkt niet heel sympathiek. Vanuit Nederlandse invalshoek zou je kunnen zeggen: ‘de Hollanders kopen alles op wat de Eifelers zelf niet waarderen en restaureren het met liefde.’
Andere Eifelers zijn positiever. Zoals de burgemeester van Ramscheid, een dorpje vlakbij de Belgische grens. Hij zegt in het hierboven genoemde artikel in de Grenzecho: “Bij Duitsers moet alles gelijk perfect zijn. De Nederlanders doen dat anders.” Hij vindt dat een positieve instelling die hij looft. In zijn dorp met 250 inwoners hebben tien Nederlanders en drie Belgen huizen gekocht. Ook zijn directe buren zijn
Nederlanders. ‘Unsere Holländer’ noemt hij ze liefkozend. “Als ze in het weekend komen, zeggen ze altijd direct even goedendag.

Reddende Hollanders
Inderdaad is de ideale woning voor een Eifeler liefst perfect en daarom meestal nieuw. ‘De jongeren die in de Eifel blijven, bouwen liever een eigen woning dan dat ze een oud huis kopen,’ schrijft de Aachener Zeitung in 2012.
En zo wordt er nog steeds van alles afgebroken wat de moeite waard was te behouden. De Trierische Volksfreund besteedt in september 2014 aandacht aan de Dorfinnensanierung van Oberstadtfeld, een dorpje in de Vulkaaneifel vlak naast het Wild- und Erlebnispark Daun. Drie meer dan honderd jaar oude huizen in het Dorfsmitte zijn afgebroken, er zullen vijf nieuwe huizen voor terugkomen. Gezien de architectonische voorkeur van de gemiddelde Eifeler is te vrezen dat het geen verbetering voor het dorpsaanzicht zal zijn. De Volksfreund: ‘Niemand wil meer de huizen van oma hebben, jonge gezinnen bouwen nieuwe huizen
in de nieuwbouwgebieden, zij willen meer comfort hebben. […]
De redding komt tegenwoordig vaak van Nederlanders of Belgen, die met veel inzet en liefde de oude huizen renoveren. “Ook bij ons hebben inmiddels vijf Hollanders en Belgen oude huizen gekocht,” zegt Willi Häp, wethouder van de gemeente Oberstadtfeld. Maar dat zijn uitzonderingen, de meeste oude huizen vervallen en dat draagt niet bij aan een mooi dorpsbeeld.’

Rudi Carrell
Ja, ‘Het is goed wonen in de Eifel’, kopte de Wochenspiegel in 2012 in het Nederlands. ‘Van vakantiegangers tot medeburgers: steeds meer huizen in de Eifel vinden kopers en bewoners die een accent hebben zoals eens Rudi Carrell. Wat steekt achter de trend, om van het vlakke kustland naar het ruige middelgebergte te trekken?’, vraagt de Wochenspiegel zich af. Het antwoord is weinig verrassend: de lage huizenprijzen en de rust en de afgelegenheid op korte afstand van Nederland. Maar voor sommigen is er meer. “Na klar, het weer is niet bijzonder,” zegt de Nederlandse Claudia Driehuijs, in 2011 in de Kölner Stads-Anzeiger, “maar er zijn hier zoveel mogelijkheden.”
Driehuijs runt met haar man een café met 18 gastenkamers aan de rand van het Nationalpark Eifel en is bovendien actief als makelaar in de Eifel.
Daar zijn er inmiddels steeds meer van, Nederlanders die als makelaar (vooral) aan andere Nederlanders huizen verkopen. Opvallend is dat de nieuwe inwoners van de Eifel niet alleen Nederlanders zijn die tot rust willen komen, maar ook ondernemende types (niet per se jong), die de horeca in gaan. Dat constateert ook de Trierischer Volksfreund, in september 2012 onder de kop ‘Eifel unter niederländischer Flagge’: ‘Van vakantiegangers tot medeburgers. Nederlandse toeristen behoren in de Eifel tot het dagelijks leven. Ondertussen komen uit het vlakke buurland ook steeds meer investeerders en fijnproevers naar de Eifel. Ze kopen en restaureren huizen, of runnen restaurants.’
Enkelen van hen heb ik opgezocht.

© Anja Krabben, hoofdstuk uit het boek Een huis in de Eifel, uitgegeven door Stichting Eindelijk: www.stichtingeindelijk.nl